Nieuwjaarsbrieven, een eeuwenoude Vlaamse traditie

An Melis vertelt:haar passie,haar verhaal

Het gebruik van nieuwjaarsbrieven in Vlaanderen is meer dan 400 jaar oud en uniek in de wereld.

Het is een stukje van ons cultureel erfgoed.

An Melis tekent met hart en ziel tekeningen voor kinderen. Als voormalig kleuterleidster

voelt ze zich nauw verbonden met onderwijs en leerkrachten.

Haar prentenboekenreeksen 'Hekselien' en 'Belle Beer' zijn voor heel wat leerkrachten

een hebbeding in de klas.

Al ruim 30 jaar heeft ze haar hart verloren aan nieuwjaarsbrieven. We vroegen haar waarom...

'Ik vind het nog altijd een mooi gebaar dat kinderen op de eerste dag van het nieuwe jaar de mensen bedanken die voor hen het afgelopen jaar hebben gezorgd en hen voor het nieuwe jaar het beste wensen. Ik ben er van overtuigd dat heel wat ouders en grootouders, peters en meters nog altijd geraakt worden door de nieuwjaarsbrief van hun kind, kleinkind of petekindje.

Ik heb daar zelf bijzondere herinneringen aan. In mijn kindertijd was het in onze familie traditie

om samen te komen in het huis van mijn grootmoeder.

Een plastic kerstboom met spuuglelijke lampjes en kerststalletje mèt muziekdoosje

sierden een bescheiden hoekje van de kamer.

Er werd samen gelachen en gegeten. Het was niet veel meer dan een verse pistolet met een lapje kaas, een dampende kop koffie en natuurlijk een lekker stuk taart.

Maar in dat kleine huis was er een warmte die meer betekende dan alleen maar een heet gestookte kachel. We waren een familie en mijn grootmoeder was de spil van alles.

De eenvoud zelve, maar met een gulheid die je nu amper nog vindt.

Ik was één van haar petekinderen en mocht ieder jaar mijn nieuwjaarsbrief voorlezen aan haar,

dat was een eer aangezien er kleinkinderen bij de vleet waren.

Ze zat daar in het midden van dat kleine huis, met haar handen gevouwenin haar schoot,

omringd door mijn tantes, nonkels, neven, nichten...

In het midden van die kring stond ik, soms met knikkende knieën. Iedereen werd dan even stil,

iets wat voor de rest van de avond zeker niet van toepassing was. En daar zat zij, MIJN oma,

geduldig te luisteren terwijl ik mijn uiterste best deed om mijn briefje zonder stamel of stoot

aan haar voor te lezen. Soms lukte dat, soms niet, maar applaus was er altijd.

Daarna haalde ze een envelop met een centje uit de zak van haar schort.

Het had niet echt belang hoeveel er in dat envelopje stak, zolang het maar van haar kwam.

Een dikke knuffel en een 'merci hè menneke', sloot het nieuwjaarsoptreden voor dat jaar af.

De kerstboom met de spuuglelijke lampjes is verdwenen, maar dat kerststalletje mèt muziekdoosje,

staat nog ieder jaar onder onze kerstboom.

En ook al is ze er al lang niet meer, de herinnering aan die momenten

in dat kleine warme huis komen elk jaar weer terug.

Ik vind het dan ook een voorrecht dat ik deze eeuwenoude Vlaamse traditie

op mijn manier gestalte mag geven.' 

www.anmelis.be